Zoooo.... Ben helemaal op.... Ben namelijk vanmiddag weer thuis gekomen na een heel enerverende vrijdagavond - nacht en zaterdag. Enigszins onverwacht kon ik door Isabelle opgepikt worden (wat voelde dat als een "schoolreisje", helemaal opgewonden om iets leuks, gezelligs en ontspannends te gaan doen) om als helpende hand bij te springen voor het voorbrengen van Jochem en Tiamo. Na enkele kleine tegenslagjes kwamen we nogal aan de late kant aan op de stal. Ondanks het late uur werden we heel hartelijk ontvangen door de eigenaresse van de manege en heeft ze zelfs nog even meegeholpen met het invlechten van de staarten (en tegen wat een snelheid, dat deed ze duidelijk vaker
) en toen zijn wij na een grappige verspreking over de plaats waar we zouden slapen richting hotel gegaan. Richting, want in Wallonië, met de wegenwerken en nieuwe rotondes je weg vinden midden in de nacht bleek makkelijker gezegd dan gedaan... Gelukkig was een politieagent die bezig was met een serieuze controle zo vriendelijk om het uit te leggen, die wist wel waar we moesten zijn... Zijn collega vond het duidelijk wat minder grappig dat hij Blonde Hollandse dames te woord stond terwijl hij een bus chagrijnige mensen aan het controleren was 
Affijn, na een aantal pogingen hebben we dan toch het hotel zowaar gevonden. En na een kort nachtje, met tussenstop bij een een bakker onderweg terug naar de manege zijn we tegen half negen op het terrein gearriveerd. Daar kregen we de mededeling dat Tiamo zich als echte spring / crosspony wilde bewijzen en dat hij dus gewoon door het bovenhek kon klimmen. Hij had er niet op gerekend dat zijn lijf wat groter was dan zijn hoofd, dus het was met wat horten en stoten gegaan, het hek verbogen en wat butsen en schrammen op zijn lijf. Niet echt een slimme actie, maar de eigenaresse van de manege moest er zelf stiekem om lachen en Tiamo deed alsof hij het was vergeten. Dus aan de slag! Staarten terug uit de vlecht, hoofdstel in en toen werd het stappen. Stappen, stappen, stappen, draven, stappen, wachten, stappen, stappen, stappen, wachten, draven, wachten.... Isabelle heeft beide heren zelf voor de veterinaire keuring aangeboden. Ondertussen liep ik met de ander in de bak, proberen ze een beetje op hun gemak te stellen. Al die indrukken, al die belevenissen, die arme pony's helemaal in het nieuwe diepe gegooid... Jochem was wat "expressiever", maar voor mij makkelijker om contact mee te maken. Tiamo was wat rustiger in zijn reacties (niet sulliger maar meer doordacht zeg maar), maar vertrouwde liever op zijn echte vrouwtje dan op mij (en hij had gelijk!).
Daarna was het tijd voor de presentatie zelf. De hele keuring verliep lekker relaxed, beetje door elkaar en niemand die zich echt druk maakte. Behalve ik misschien, want ik had alleen een keer met Trust gelopen en dat was al een tijd geleden. Daarnaast ken ik geen woord Frans (op Toilet, fromage en manche na zo'n beetje) dus was ik af en toe een beetje de weg kwijt, maar dat geeft in zo'n sfeer helemaal niks, het valt niet eens op. Isabelle zou Tiamo voorbrengen, ik zou met de zweep helpen en gelukkig was er nog versterking die ondertussen met Jochem rond liep. Daarna was het toch echt aan mij om mijn beentjes onder mijn lijf uit te lopen. Rondje stap, daarna draf en dan zien dat hij stil blijft staan. Mijn conditie is echt nul en daar kon Isabelle het gelukkig heel even overnemen, want dat opstellen had ik nog niet helemaal door en ik stond te hijgen als een bospaard
De jury nam de tijd en daarna mochten we ze weer even op stal zetten. De merries kwamen, kruislingen en daarna wij weer aan de beurt. (Geloof ik, ben de chronologische volgorde een klein beetje kwijt op dit uur.) Alle vier de hengsten in de bak. Jochem was een beetje boos... Op stal had hij zijn vriendje niet kunnen zien en hij wilde dat nu duidelijk maken. Het rondgaan ging nog goed, maar bij het opstellen was hij het echt zat. In een onbewaakte tiende van seconde zag hij zijn kans schoon en ging heel mooi staan op zijn achterbenen. Hij blijkt een prachtige balans te hebben! Daarin is hij heel sterk, dus daar stond ik dan. Helaas ritste de lijn door mijn handen en begon hij te draaien, ik was bang dat als ik zou blijven vasthouden ik hem op zijn rug zou trekken. Plus mijn vinger werd wel heel heel erg warm... Ik moest lossen, Jochem draaide naar Tiamo, rook aan zijn vriendje, ik kon hem pakken, ronddraaien en we stonden weer als rolmodel tussen de andere paarden alsof er niks gebeurd was.... Mijn hart zat wel in mijn keel, want dat soort dingen ben ik toch nog niet gewoon. Gelukkig kon ik me snel herstellen en dat was goed, want als je tweede wordt moet je de beker en rozet wel in ontvangst kunnen nemen! Tiamo was eerste geworden en mocht nog een rondje, ik liet Jochem maar even staan want ik zag al andere springpraktijken door mijn hoofd spelen....
Terug op stal en lunchen. Toen was het tijd voor het dagkampioenschap. Zowel Tiamo als Jochem mochten daaraan meedoen. Isabelle vond dat ik Tiamo nu wel kon nemen, kon ik nog extra rennen als het moest.... Maar in de ring met merries, waarvan enkele hengstig, begon Tiamo ineens door te krijgen waar die ballen voor dienen... Hij had dus ineens vijf benen en liet prachtige zijgangen zien. Hij zette er flink de pas in om op de voorganger te kunnen botsen. Het bakje was ook niet echt ruim, dus ik had er veel moeite mee hem recht te houden. Gelukkig was de jury vriendelijk genoeg om daar doorheen te kijken. Tiamo Reservedagkampioen!!! Een hengstige merrie werd eerste, en Tiamo dacht dat zijn prijs wel zou zijn dat hij een privémomentje kon hebben met haar. Het mooie opstel-poseren voor de foto is nogal in het water gevallen.... Hij is in ieder geval geschikt voor dressuur. De rozet en beker zijn gelukkig door de vriendelijke uitreikster even bewaard, en ook wij konden de ring verlaten.
Onze kleine vriendjes hadden zich naar omstandigheden eigenlijk heel netjes gedragen. Dat klinkt misschien niet zo, maar ik had alle begrip voor de jongens, zo ver van huis met zoveel om je heen.Want wat er ook gebeurde, ze bleven respect voor je houden: ik heb me geen moment onveilig gevoeld. Ik ben lekker met Jochem in de bak rond gaan stappen (wat was de kleine pownie toch moe!) en Tiamo even op stal. Isabelle alle spullen verzameld en toen de mannen op de trailer. En toen....Was alles goed voor hun en gingen ze relaxed naast elkaar hooi eten en was alles weer rustig. We konden daar niet vertrekken zonder de veulentjes te zien en nog een stuk taart mee te eten: wat een gastvrije mensen waren dat! De organisatie bedankt, ze hebben het toch maar allemaal geregeld en hoe vaak wordt dat wel niet vergeten? En eindelijk, na een lange dag... plofte ik naast Isabelle op de passagiersstoel en was mijn mond niet zo groot meer.... Wat was ik moe.... Maar voldaan! Ik heb zo ontzettend veel geleerd! Maar ik heb ook in tijden niet meer zo veel gelachen. Wat een avontuur. En wat zijn Connemara's toch leuk. Isabelle: hartstikke bedankt voor deze geweldige belevenis! Jammer dat de meeste dingen op zaterdag zijn en vaak zo ver weg voor mij, maar als ik kan spring ik weer bij als je wilt hoor! Wie weet dat als ik nog een paar keer kan oefenen, dat het voorbrengen dan zelfs nog ergens op gaat lijken....
Drie maal is scheepsrecht toch?En nu ga ik mijn bedje in! Wat zal ik lekker slapen...
. En met goed resultaat!
Heb er zo om moeten lachen soms 
Ben ook erg benieuwd naar foto's!
