Diervriendelijk rijden

[riagr]

Paardvriendelijk.

Een thema wat mij de laatste tijd wel bezig houdt is het paardvriendelijk paardrijden. Ik lees in mijn vrije tijd graag wat op verschillende paardenfora en kom dus zo nu en dan in verhitte discussies terecht. Paardvriendelijkheid is een actueel thema, en kent inmiddels vele goeroe’s. Natural horsemanship is “hot”. Bitloos rijden ook, en als het even niet lukt tussen jou en je paard dan is er altijd het magische grondwerk wat je kan redden. Paardvriendelijkheid staat in een hoog vaandel, echt sporten met je paard, of gewoon de “ouderwetse “ disciplines als springen of dressuur zijn daarin soms toch wat verdacht.

Ik lees alle discussies met interesse, ben in principe niet bij voorbaat tegen het één of voor het ander. De verschillende vormen van paardensport hebben allemaal mijn belangstelling. Zodra mensen deskundig en respectvol omgaan met paarden heeft dat mijn grote waardering. Of dit nu over dressuur of springen gaat, western rijden, vrijheidsdressuur , mennen of natural horsemanship: zodra het respectvol en eerlijk gedaan wordt kan ik van elke discipline oprecht genieten.

En al lezend en luisterend denk ik steeds weer dat er qua paardvriendelijkheid in essentie helemaal niet zo veel verschil zit tussen de verschillende vormen van paardensport. Paard(on)vriendelijkheid kent vele vormen en is naar mijn mening niet voorbehouden aan een exclusieve groep paardenliefhebbers. Voor mij is het veel meer het punt waarop eigen ambitie het wint van de belangen van het paard waar paardvriendelijkheid omslaat in paardonvriendelijkheid . De discussie moet voor mij dan ook daar gevoerd worden. Dus niet: moet ik natural, of mag ik dressuur ( of andersom natuurlijk), maar: hoe kan ik de tak van paardensport die mijn belangstelling heeft zo uitvoeren dat het welzijn van mijn paard niet in het gedrang komt.

Dat betekent voor mij dan ook dat de ruiter die “alleen maar” recreatief wil rijden, zich toch wat verdiept in wat het betekent voor een paard om een ruiter te dragen, en daarin bereid is zijn of haar verantwoordelijkheid te nemen. Het feit dat je op een paard gaat zitten geeft je wat mij betreft de morele plicht je paard zo te scholen dat hij je kan dragen zonder dat hij daar zelf fysieke problemen van krijgt. In mijn mening gaat het hierbij om een stukje basisdressuur waarin je paard ongeacht de optoming, ongeacht de verdere ambities, in ieder geval leert om de ruiter zó te gaan dragen dat het fysiek voor het paard verantwoord is.

Aan de andere kant betekent het ook dat je als dressuur of springruiter je je eigen (on)mogelijkheden kent, eerlijk durft te zijn met betrekking tot je eigen rijden en niet allerlei hulpteugels gaat gebruiken om eigen onkunde, onvermogen te compenseren. Het betekent dat je moet willen investeren in de scholing van je paard, en daarbij niet sneller willen gaan dan je paard zich kan ontwikkelen. Het betekent : eerlijk kijken naar het paard wat je gekocht hebt, en je afvragen of het in alle redelijkheid fysiek geschikt is voor wat je van hem/haar wil vragen. En, niet onbelangrijk: gun ik het mijn paard, in alle ambitie, om ook echt paard te zijn. Dat wil zeggen: durf ik garant te staan voor ruim voldoende weidegang, voor voldoende sociaal contact met andere paarden?

Omdat de populatie van Connemara eigenaren divers is, en het ras zelf geschikt is voor veel verschillende takken van paardensport, ben ik eigenlijk wel benieuwd wat jullie denken over dit thema. Ik wil jullie dan ook uitnodigen om op het forum te reageren op de volgende stelling:

“Het is niet de methode maar de ruiter die het rijden ( on) vriendelijk maakt”

Ik hoop natuurlijk op veel reacties, en een levendige, respectvolle discussie!

[SilverSan]

Ik sluit me bij deze stelling aan. Het is altijd, maar dan ook altijd, de verantwoordelijkheid van de mens die in eerste instantie beloofd goed voor het dier te zorgen zodra deze zich het dier toe-eigent en zich zijn bezit noemt. Voor ieder dier hoor je te zorgen binnen de mogelijkheden die je hebt, ware het niet dat het realistisch moet blijven. Tenslotte hebben we het dier voor een doel, anders zouden we het dier niet hebben. Het is aan ons, "mens", om te bepalen of het dier past bij het doel dat we voor ogen hebben. Indien we hiermee akkoord zijn begint het bereiken van dat doel, op een zo diervriendelijk mogelijke manier. Zie het als het trainen van kinderen: de ene wordt een einstein, de andere een prima vakkenvuller.

Ieder instrument is zo grof als de hand die het bedient. Een simpel stukje touw kan een vriendelijke begeleiding zijn, of zo straf als een zweep. Bepaalde bitloze optomingen kunnen misplaatst zelfs neuzen breken en grof uitziende spade-correctional-bitten kunnen bij goed gebruik helemaal geen kwaad. Er is geen goed of kwaad in de materialen die je gebruikt, alleen in de manier waarop ze gebruikt worden. Heb je ergens geen verstand van, zorg dan dat er iemand is die je het kan leren. Besef dat HULPmiddelen, altijd een hulp zijn, nooit een oplossing. Een hulpmiddel moet dan ook als dusdanig gebruikt worden. Dwang is nooit goed.

Ik begrijp heel goed dat geld in dergelijke dingen ook een rol spelen. Wil je perse Z++dressuur worden en heb je maar geld voor een afgeschreven slachtpaard? Vraag je dan af of je doel realistisch is. Bezint eer ge begint en vraag je af of je een dier (eender welk) een goede, verantwoorde, toekomst kunt geven. Wil je puur recreatie hobbelen? Koop dan geen Z++paard dat iedere dag een uur getraind wil worden. Maar zorg aan de andere kant ook dat het dier kan dienen waarvoor je het wil gebruiken, dus zorg dat als je er op wilt zitten ze je ook kunnen dragen. Kies het dier - optoming - tak van sport - opleiding - manier van huisvesting die bij jou en je dier passen.

Respecteer de ander, dan krijg je dat ook terug, ook van dieren. Heb geduld en neem de tijd. Wees eerlijk en oprecht. En ja, iedereen heeft wel eens een slechte bui. Ook je dier, ook jezelf. Maar dat mag niet de hoofdomgangsvorm zijn. Neem aanvaardbare risico's. Iedere omgangsvorm is goed, of dat nu springen, dressuur, western, recreatie, mennen, grondwerk, of noem maar op ook is, mits op verantwoorde wijze voor het paard. En vooral: ook heel erg veel plezier voor de mens!

[Pamela]

ben het helemaal met mijn voorgangster eens, daarom ben ik ook lid van de NVVR (vereniging van vrijetijds ruiters)

[antonie]

Ik ben vooral een recreatie ruiter, en ik ben me zeer bewust van het feit dat ik nooit (meer) een goede dressuurruiter zal worden. Ik heb dan ook bewust gezocht naar een makkelijke, lieve betrouwbare pony, en niet een temperamentvol talentvol dressuurpaard.
Ik wil met Merlijn zo leuk mogelijke ritten maken, voor hem en voor mij. Dat betekent voor mij ook dat ik eens per week les blijf houden om toch zoveel mogelijk goed te rijden en ook dat Merlijn wekelijks gereden wordt door 2 uitstekende, vriendelijk rijdende ruiters, die zorgen dat hij goed recht leert/blijft lopen en begrijpt wat er bedoeld wordt met de hulpen.
Ik zie op maneges wel ruiters die met veel ambitie een duur dressuurpaard kopen met een dijk van een afstamming, die inderdaad zijn benen heel mooi opgooit onder het lopen. Maar na 2 keer rijden durven ze er niet meer zelf op. Wat heb je daar aan? Als ik op onze stal kijk met zo'n 40 pensionpaarden en pony's, dan zijn er toch wel een aantal eigenaars die gewoon niet naar buiten durven en dat best zouden willen.
Daarom vind ik ook dat het karakter van een ras zoals de Connemara 's minstens zo belangrijk is als hun bouw en hun gangen. Er zijn al teveel rassen naar het zg. sporttype gefokt waarmee is hun eigen fijne karakter verloren is gegaan. Dat is erg jammer, niet alleen voor het ras, maar ook omdat het karakter van die rassen nu juist een van hun sterke punten is. En ik ben niet de enige die dat juist waardeert.
Dus om terug te komen op jouw vraag Pamela, ik ben het helemaal met je eens. Pony/paard en ruiter/koetsier moeten goed op elkaar aansluiten en je moet je pony/paard met gevoel en respect behandelen. En daar hoort ook bij dat hij in een paardvriendelijke omgeving leeft.

[Edith]

uiteraard ben ik het ook helemaal met iedereen eens.
Op de negatieve uitzonderingen na zal iedereen op z'n eigen manier het beste voor hebben met z'n paard of pony en toch zie je helaas soms nare dingen; van in de krul getrokken 'dressuur' paarden tot scheef op de voorhand sjokkende 'recreatie' paarden, elke discipline heeft z'n eigen valkuilen en elke ruiter/menner ook.

Sommige van die valkuilen zijn heel erg menselijk en kun je dus overal terug vinden: bv het ego... dat kan zich uiten in je anders gedragen als ruiter wanneer er mensen staan te kijken. In de sport heb je daar vaker mee te maken, want je gaat per slot van rekening die ring in om te laten zien wat je samen kunt en dus moet het op dat moment goed gaan. De andere kant ervan is, dat je op dat moment beoordeeld wordt en er een soort controle is op excessen die ontbreekt als je publiek vermijdt, met het risico dat je fouten nooit gecorrigeerd worden.
Je ego kan je ook belemmeren om te veranderen of maken dat je te vaak het paard de schuld geeft als het niet gaat zoals je wilt.
Ook zo'n valkuil: tunnelvisie, het idee dat de methode of discipline die je gekozen hebt de enige juiste is. Wat iemand kiest vind ik niet zo belangrijk; overal kun je de mooiste dingen zien, het gaat erom dat je eerlijk bent en samenwerkt en een eenheid gaat vormen.

Sinds anderhalf jaar zit ik op yoga en dat heeft mij verrassend veel inzicht gegeven in het gebruik van je lichaam en dat van het paard. Ten eerste: iedereen heeft houdingen die haar heel gemakkelijk afgaan en bewegingen die haast onmogelijk lijken, afhankelijk van ingesleten bewegingspatronen. Het veranderen daarvan kost tijd. En doet soms pijn. Maar als je verschillende oefeningen doet, merk je na verloop van tijd dat je enorm kunt verbeteren. Voor mij is dat bijvoorbeeld het werken aan mijn schouders en het openen van de borstkas, jee, wat een moeite heeft dat gekost. Zou niet ongeveer hetzelfde gelden voor paarden, die we willen leren om soepel te buigen en de achterhand meer onder te brengen? Het kost tijd om die spieren op te bouwen en het ene paard doet het veel makkelijker dan het andere. Je kunt inbuigen, nageven, dragen, niet afdwingen door harder aan de teugels te trekken of sporen te gebruiken, je zult vooral geduld moeten hebben en met kleine stappen tevreden moeten zijn.
ten tweede: hoe kun je verwachten dat je paard goed loopt als je zelf scheef /krom / met holle, stijve rug /met ongecontroleerde flapbenen of wat dan ook rijdt? Onderhoud van je eigen lichaam heeft heel veel invloed op je paard. Lekker makkelijk om 'die rotbok' te verwijten dat ie met buitenstelling door de bocht gaat als je zelf je gewicht niet recht boven het zwaartepunt weet te houden! Om maar een voorbeeld te geven...
Kan dus iedereen aanraden om naast het rijden eens een andere sport te proberen en te ervaren hoe moeilijk het is om nieuwe bewegingen en patronen aan te leren, dan begrijp je zoveel beter dat een paard niet altijd geneigd is om je aanwijzingen blindelings op te volgen... en dat er, binnen de mogelijkheden (fysiek / leeftijd / mentaal) van jullie samen met geduld en nog eens geduld heel veel te bereiken valt.

[Frederique]

Hallo Allemaal,

Leuk om te lezen en heel herkenbaar. Met het onderstaande ben ik het helemaal mee eens. Waarbij ik ook nog wil aanvullen dat je inderdaad goed in de gaten moet houden welke tak van sport jezelf leuk vindt en welke je paard/pony. Immers hoe leuker jij het vindt, hoe beter je er in bent (ik ben absoluut geen believer van de stroming dat je moet werken aan je slechte punten, hooguit mogen ze geen belemmering zijn). Dit geldt wat mij betreft ook voor pony's/paarden, heb je een springertje, ga er dan lekker mee springen.

' En al lezend en luisterend denk ik steeds weer dat er qua paardvriendelijkheid in essentie helemaal niet zo veel verschil zit tussen de verschillende vormen van paardensport. Paard(on)vriendelijkheid kent vele vormen en is naar mijn mening niet voorbehouden aan een exclusieve groep paardenliefhebbers. Voor mij is het veel meer het punt waarop eigen ambitie het wint van de belangen van het paard waar paardvriendelijkheid omslaat in paardonvriendelijkheid . De discussie moet voor mij dan ook daar gevoerd worden. Dus niet: moet ik natural, of mag ik dressuur ( of andersom natuurlijk), maar: hoe kan ik de tak van paardensport die mijn belangstelling heeft zo uitvoeren dat het welzijn van mijn paard niet in het gedrang komt.,

Verder ben ik sinds mijn zwangerschapsyoga, een absolute yogafan. Je wordt inderdaad heel erg bewust van waar je spieren zitten en of je ze aanspant of niet. Dit helpt ook zeker bij rijden, je weet welke spieren je moet loslaten. Vooral als je inderdaad een keer een pesthumeur hebt en denkt dat rijden een goede ontspanning is...En maar afvragen waarom niets lukt en uiteraard eerst je pony de schuld geven. Gelukkig realiseer je snel dat het kwaad worden geen enkele zin heeft, behalve dan dat het je band met je pony er verre van beter wordt.

Tot slot hebben we nog niet gesproken over de 'rolmodellen' of grote voorbeelden. Ik kan nou niet zeggen dat zij altijd het goede voorbeeld geven. Ik ben nu enkele keren naar dressuurwedstrijden op het hoogste niveau gaan kijken. Ik ben geschrokken van hoe het merendeel van deze pony's werden 'losgereden'. Helemaal kort met de kin op de borst soms 20 minuten non-stop. Door er naar te kijken kreeg ik al plaatsvervangend ademnood en nekpijn. Erg onprettig en niemand die er iets van zegt (ik ook niet). Dan durf ik er ook niet over na te denken hoe ze zonder publiek worden getraind. Zolang juryleden en het publiek aangeven dat zij dit mooi/goed vinden, zie ik hier voorlopig nog geen verandering in komen. Een discussie zoals deze brengt hier wellicht verandering in. Dank je wel Ria!

[riagr]

Graag gedaan Frederique!
En wat wordt ik blij van alle reacties hier. Het doet me goed om te lezen hoe er met nuance en wederzijds respect voor elkaars disciplines gesproken kan worden over dier(on)vriendelijkheid in de paardensport (met dank aan Sandra als sparringpartner, en "soulmate" die vanuit een andere discipline, maar met exact dezelfde uitgangspunten haar paardje eigenlijk in de basis hetzelfde opleidt als ik dat met mijn paardje doe). Het is leuk om hier op het forum te ervaren dat verschillende disciplines in essentie niet zo heel verschillend zijn, zodra je eerlijk paardrijden, gymnasticeren als uitgangspunt neemt.

Zoals jullie weten heeft de dressuur mijn belangstelling. Ik vind het erg leuk om mezelf en mijn paard te trainen zodat we leniger, soepeler worden en vanuit balans en evenwicht kunnen komen tot gedragenheid, tot een lekker los en soepel lopend paard dat op kleine hulpen reageert, en een ruiter die los en soepel genoeg is ( ik blijf oefenen, we zijn er nog lang niet....) om daarbij het paard te steunen, de weg te wijzen.. Samenvloeien... daar gaat het voor mij om. En ik geniet van elke seconde waarop ik een fractie meer lossigheid voel dan de gemiddelde periode daarvoor. Ik geniet van de steeds beter op elkaar afgestemd zijnde communicatie, van een paard dat beter gaat drágen en dus vanzelf meer véér krijgt........ En natuurlijk gaat dat de ene dag beter dan de andere, en is er soms ook sprake van miscommunicatie. Maar het proces van leren, elkaar in communicatie opzoeken en steeds beter gaan begrijpen, dat is voor mij het fascinerende van dressuur. En oooh... wat is het góddelijk als je pony ineens met cadans, ritme zomaar een paar passen gaat "swingen".

Maar als ik dan ga kijken hoe het er op wedstrijden aan toe gaat, dan durf ik haast niet meer te zeggen dat dressuur rijden me boeit, me fascineert, en écht een hobby van me is, ook al ben ik misschien niet de meest getalenteerde ruiter ( zeker niet). Ik probeer wel integer te zijn ten op zichte van mijn paard, en dwing mezelf te leren, me dáár te ontwikkelen waar mijn paard mogelijk last van me heeft. En dat mis ik zo op wedstrijden. Het lijkt helemaal niet meer te gaan om waar het naar mijn mening om zou moeten gaan: Het gymnasticeren van je paard, het ontwikkelen van je paard tot een atleet ( en ja: dat kan ook met die recreatiepony, zolang je maar geen Totilas draf verwacht..), tot een paard of pony dat lekker in zijn vel zit, getraind is om te dragen, en getraind is om zich binnen zijn of haar fysieke mogelijkheden en beperkingen optimaal te bewegen.

Ik vind het zo erg dat binnen de dressuur vaak middel tot doel geworden is en dat het niet meer gaat om het goed leren rijden, maar om het kunstje, om het zo snel mogelijk het uiterlijke plaatje produceren om maar met dat oranje lint naar huis te kunnen. Inderdaad Edith: Ego's en jezelf blind staren op je eigen methode, je eigen visie, zijn denk ik de grootste bedreiging voor het paardvriendelijk rijden...

Maar wat ik nu zo leuk zou vinden, als ik lees hoe makkelijk we hier elkaar vinden, vanuit allerlei verschillende disciplines, dat we ons sterk gaan maken voor niet elkaar bestrijden, bevechten mbt wie het meest paardvriendelijk is, maar dat er vanuit de paardenwereld een lobby, een draagvlak komt van mensen vanuit VERSCHILLENDE disciplines, om vanuit de overduidelijk bestaande overeenkomsten te gaan ijveren voor échte paardvriendelijkheid in de paardensport, die dus verder gaat dan het heilig verklaren van de ene discipline, dan wel het verketteren van de andere. Kortom: om vanuit echte kennis van paarden, paarden fysiologie, psychologie tot een soort overeenstemming te komen wat wel en niet kan, en wat juist wel of niet moet in het rijden van paarden.

[SilverSan]

Ik denk dat je hier wel een "pijnpuntje" aanhaalt:

Kortom: om vanuit echte kennis van paarden, paarden fysiologie, psychologie tot een soort overeenstemming te komen wat wel en niet kan, en wat juist wel of niet moet in het rijden van paarden.

En wie gaat dat bepalen? Het probleem is, hoe eensgezind we het hier ook (lijken te) zijn, je hebt te maken met mensen. Als iedereen overeenstemming tussen mensen zou kunnen bereiken, dan zou er ook wereldvrede zijn. Wat de een onvriendelijk vindt, is voor de ander compleet aanvaardbaar. Welke argumenten gaan bepalen wat wel en niet vriendelijk is? Wie wel en wie niet een bepaald (hulp)middel mag gebruiken en hoe? Ik denk dat de brief aan de dierenbescherming voor het paardenbesluit hier een goed voorbeeld van is. In een van de vele discussies daarover op een ander forum heb ik iemand ook gelijk horen roepen dat zwepen en sporen gelijk verboden zouden moeten worden. Ik gebruik beide (ja, en ik rijdt wel ijzer en bitloos ) maar weet zeker dat ik dat gebruik als hulpmiddel in de communicatie en niet als afstraffing. Wie bepaald er dat ik dat hulpmiddel niet meer mag gebruiken? Als Owen weer eens vergeet dat hij zijn gat ook mag meenemen als we ergens stilstaan, moet ik anders mijn benen op zijn gat leggen, of geef ik een heel vriendelijke aanwijzing om hem er aan te herinneren? Tenslotte hoeft dat niet hard, het is een gevoelige pony die een vlieg voelt landen. En zelf zijn vriendjes op de paddock een stuk minder vriendelijk behandelt. We moeten ook oppassen dat het vriendelijk zijn, niet doorslaat in "overbescherming". Tenslotte hadden we wel een doel voor ogen.

Ik ben bang dat veel mensen dit stukje:

En oooh... wat is het góddelijk als je pony ineens met cadans, ritme, zomaar een paar passen gaat "swingen".

missen en geen genoegen mee kunnen nemen. Of het niet eens doorhebben? Dat het doel niet bij het paard past, of andersom. Niet iedereen heeft inzicht. Heel veel is aan te leren, maar verstand komt met de jaren, toch? Hoe is het gezegde ook al weer: er zijn veel mensen met paarden, maar weinig paardenmensen. Of een Engelse: There are no trouble horses, only trouble riders.

[Edith]

Ik denk dat overeenstemming idd moeilijk is... maar bij de NVVR doen we daar wel al jaren ons best voor, in elk geval om elkaar allemaal te accepteren zonder het welzijn van het paard uit het oog te verliezen. Als jij op een weekend wilt komen met een groot bruin dressuurpaard met Anky-dekjes en op ijzers, prima. Maar als jij je paard gaat meppen om over een bruggetje te komen, zul je wel te horen krijgen dat dat ook anders kan. Uiteraard is dit het ideale geval, er is ook echt wel eens sprake van minder tolerantie...

Met hulpmiddelen is het al net als met methodes: hoe gebruik je ze en weet je waar je mee bezig bent? Zelfs al zou je bv de slof verbieden - waar je behoorlijke schade mee aan kunt brengen - dan zijn ze nog lang in omloop en anders maak je toch gewoon zelf iets met zeiltouw? en er zijn ook mensen (schijnt, ik heb het nog nooit gezien...) die op een eerlijke manier met een slof een paard net een stapje verder kunnen brengen.

ander punt is dat je het niet altijd goed kunt doen. Daar heeft geen mens de mogelijkheid voor. iedereeen (?) wordt wel eens ongeduldig, heeft een rotbui, ziet eens iets over het hoofd.

Ik zou pleiten voor een wettelijk vastgelegde basis, met een aantal uitgangspunten: paard niet alleen, niet 24/7 op stal, en meer controle, bv op wedstrijden, op goed passende zadels. Dat laatste kan niet in een wet gevat worden natuurlijk, maar stel dat je op verschillende wedstrijden nou eens een zadelpasser inhuurt die mensen op vrijwillige basis een controle aanbiedt. Dat zou denk ik een heel positieve stap kunnen zijn. Voor de niet-wedstrijdruiters zou je iets dergelijks aan kunnen bieden via ponyclubs ed.

En ook in de opleiding van ruiters valt nog heel veel winst te behalen. Ik had laatst iemand te rijden die nog niet lang geleden op een manege "dressuurles" had gehad, waarbij de instructeur letterlijk aanraadde om het bit flink over de lagen te halen, dan zou het paard om de pijn te vermijden zijn hoofd wel gaan inbuigen. Dit is letterlijk wat hij zei, heb ik nog heel expliciet gevraagd. Ik heb dan zin om naar die manege te gaan, die vent een bit in zijn mond te duwen en hem eens te laten voelen hoe dat is. Kijken of ie ook z'n hoofd wil buigen. GRRRRR... Gelukkig had deze meid wel in de gaten dat het niet klopte en is daar gestopt, maar hoe is het mogelijk dat die dingen nog gebeuren, nota bene op een FNRS-manege met gediplomeerd personeel????

begrijp overigens helemaal wat je bedoelt dat je zo kunt genieten van dat ene moment... Afgelopen tijd had ik weer eens een wat mindere periode met Bibi, ruzie, staken, niet willen van haar kant en onvermogen om dat op te vangen van mij. Wat overigens dan wel weer een paar momenten opleverde waarin ze ineens passage bleek te kunnen, een meter of tien, wow, dat was gaaf... maar daarna ging ze weer gewoon dribbelen met haar neus in de lucht.
Punt wat ik wil maken: we hebben het samen opgelost. De afgelopen week heb ik zo heerlijk met haar gereden, heel ontspannen buiten en zonder zadel in de bak, waarbij we weer elkaars aanwijzingen begrepen en samen een stapje verder komen. Van haar leer ik elke keer weer dat je het samen moet doen, dat je het als ruiter niet altijd maar beter weet, en als het dan lukt..... wow... zo gaaf.

[riagr]

Natuurlijk is het moeilijk om tot overeenstemming te komen als je kijkt naar specifieke zaken. Want inderdaad: wie bepaald welk (hulp)middel er wel of niet gebruikt mag worden? Maar waar ik naar zoek is waar Edith ook naar toe redeneert: een soort gemeenschappelijke basis, minimale uitgangspunten. Bijvoorbeeld: paarden pas op een iets latere leeftijd op wedstrijden toelaten dan nu het geval is. Minimale normen over hoe lang een paard vrij buiten moet kunnen bewegen ( of dit nu op gras, zand of een hardere ondergrond is), minimale eisen voor onderling contact, minimale eisen voor tuig/hanarchement ( dat wil zeggen dat het in ieder geval passend moet zijn.) En verder: in de lessen van kinderen veel meer uitleggen over wat je fysiek van een paard vraagt. Of dat kind nu wil buitenrijden, dressuren, westernrijden, vrijheidsdressuren, mennen. In al deze richtingen is het volgens mij nuttig dat er een soort basale kennis is mbt wat daar voor een (spier)ontwikkeling en training voor nodig is. Wat je fysiek en emotioneel vraagt, en hoe je dat zó kunt aanbieden, opbouwen dat je paard er wel lol en beleeft en bij voorkeur zo min mogelijk last. Vertellen over het wézen paard, vertellen over wat de sociale behoeftes zijn van een paard.
Daarbij en daarnaast ( maar dit is wat terzijde) mag er wat mij betreft in de opleiding van jonge ruiters meer aandacht besteed worden aan wat ik maar even "hoffelijkheid" noem: gewoon weten hoe je je gemanierd gedraagd, en leren niet je frustraties te botvieren op ouders ( of kinderen) dan wel je paard/pony. Daar mogen wat mij betreft door de dames en heren Jury-voorterrein (dan wel manege eigenaren, dan wel vergunning verlenende boswachters) echt strafpunten voor gegeven worden. ( gewoon een lekker dit minpunt op je coupon als je je onfatsoenlijk gedraagd tov je pony/paard, of meereizende ouders/dan wel grooms, of voor 'straf' de stalgang vegen, tijdelijk schorsing van bosvergunning ......Nou ja.. de haalbaarheid hier van is natuurlijk een puntje, maar het is lekker om er over na te denken...)

En inderdaad Sandra: paardvriendelijk moet niet doorslaan in overbescherming, moet niet doorslaan in het geen begrenzing durven/willen geven aan je paard, in niet meer opvoeden, want dan gaan we met zijn allen de verkeerde kant op en krijg je volgens mij gewoon ongelukken. En voor de duidelijkheid: ik ben niet roomser dan de paus hoor, Ik denk dat we allemaal wel eens handelen/reageren op een manier waarvan je achteraf denkt "oehh... dat was misschien niet helemaal eerlijk', maar wat mij betreft is dat geen reden om wel een soort richtlijn te hebben, een ideaal waar we met zijn allen naar kunnen streven.