Heb weer een heel verhaal over hoe trots ik ben op mijn pownie. Maar het is een beetje saai om over hem te vertellen, want hij is zo braaf! Ik was gisteren weer super supertrots op hem! Ik ga steeds met hem wandelen en nu hij niet in de paddock met zijn vriendjes kan spelen is hij erg fruitella... (Zeer fris en fruitig...) Ben ik heel relaxed met hem aan het wandelen en dan ineens zie ik een voorbeen en een paardenhoofd voorbij vliegen. Of een bokkesprong met vier beentjes de lucht in. Ik moet daar vreselijk om lachen, het werkt aanstekelijk en zodra hij het halstertouw op spanning voelt komen stopt hij keurig. We hebben echt vertrouwen in elkaar. Maar hij ziet mij nu wel een beetje als speelkameraadje en dat kan natuurlijk maar in beperkte mate. Zondag regende het natuurlijk
toen we gingen wandelen en ik had dus mijn lange regen waxjas aan. Heeft hij de helft van de weg heel braaf me vast gehouden, alsof hij me aan het uitlaten was, door met zijn tanden de overhangende kraag aan de achterkant te pakken en dan zo achter me aan te sjokken. Natuurlijk mocht dat niet, maar hij deed het soms zo stiekem dat ik het niet altijd direct in de gaten had en ik moest er vreselijk om lachen. Aan het einde werd hij alleen iets brutaler en begon een beetje te trekken, en dan draaide ik me om met mijn tanden bloot en een hap-beweging, om even te laten zien dat ik dat niet helemaal kan waarderen, en dan keek hij zo verrast en tegelijkertijd beteutert dat ik dan weer in een deuk lag. Ach, het pubertje heeft een hoop lol en dat gun ik hem wel met dit rotweer en die vreselijke blub. Gisteren heeft hij me echt versteld doen staan. Eerst heeft hij me even laten zien hoe goed hij kan springen
. We liepen over de weg naar het bospad en kwamen aan en sloegen dus netjes linksaf het brede bospad op. Dat vindt hij meestal al heel fijn, want dan zet hij vaak toch een paar drafpassen, dat pad blijft ondanks de regen vrij hard. Maar er kwam ineens uit het niets (ik had hem ook niet gezien of gehoord) een hardloper van achteren. Dus in combinatie met het fris zijn, schrikt hij en werkelijk waar, zie ik ineens rechts BOVEN mijn hoofd een pony voorbij vliegen
Maar, ook nu weer, zodra hij de spanning van het touwtje voelde stopte hij keurig. Dus ik zeg doodleuk:"Amai, ik wist niet dat je zo goed kon springen!" Hoor ik ineens achter me:"Ja sorry, ik denk dat hij van mij schrok." Waarbij ik dus verbaast opkijk en ineens de hardloper zie staan, die ook behoorlijk onder de indruk was. Grappige situatie dus, want Owen is ten allen tijden controleerbaar en daar ben ik ZO blij om! Toen kwamen we bij het volgende. Hij heeft geen hekel aan plassen of blub, maar als het kan dan loopt hij er liever omheen. Ze staan tijdelijk op dieet, ze krijgen twee keer per dag een ruime hoeveelheid hooi uit de hand, want de balen hooi gingen er iets te hard doorheen en ze werden allemaal veeeeeeeeeeeel te dik
Hier en daar waren het tonnetjes... Maar, omdat hij dus niet meer de HELE dag kan eten, vinden we natuurlijk als rasechte Connemara dat we iets tekort komen. Dus, als het van het vrouwtje mag pikken we graag wat snacks mee onderweg in het bos. Wat bosbessenstruikjes, beukenblaadjes, varenbladeren, jonge takjes, gras en kruiden. Ik wilde eens kijken wat Owen voor me wilde doen en kwam bij een hek wat een van de lange boswegen halverwege afsluit, (om te voorkomen dat er auto's gaan crossen enzo) maar waar je langs 1 zijde prima langs kan. Aan de andere zijde is een sloot (hier noemen ze dat gracht) en die is behoorlijk diep. Maar ik ken de bodem hier aardig en wist dat die stevig is op die plek. En aan de overkant staat gras. Dus, ik wil kijken of hij niet door de gracht langs het hek wil (ik kon er met mijn mensenlijf nog wel op de kant blijven). En ja hoor, ik vraag hem met het halstertouw er in te gaan, en hops, hij staat er met de voorbenen in!!! Maar of hij het nu deed voor mij, of het lekkere gras aan de overkant
dat laat ik dan maar even in het midden
Natuurlijk laat ik hem even lekker eten, en daarna vraag ik of hij door de gracht mee wil lopen. Ik had al gedacht dat hij er wellicht gelijk weer uit zou willen komen, maar nee, hij volgde braaf het halstertouw en de achterbeentjes gingen er in en met wat grashapjes snoepend is hij er door gewaad, het water stond toch tot aan zijn knieën! Ik groeide een meter van trots natuurlijk
Pas aan het einde, toch een meter of zes / zeven verder kwam hij er weer netjes uitgestapt en natuurlijk kreeg hij een hele dikke knuffel! Andere plassen wilde hij ook door lopen, maar ik moest het wel vragen, want anders liep hij liever gewoon achter me aan. Toen wilde ik bijdehand zijn, en door een stuk bos naar de weg lopen, waar ze met de harvester gereden en geoogst hadden. Al die takken leken me een goede oefening voor hem om zijn voeten op te tillen. Dat ging inderdaad ook prima en hij volgde me weer braaf. Maar, ik kende het terrein verder niet, kom ik ineens bij een droge, maar diepe greppel. Een 80 centimeter breed en toch zeker ook 80 centimeter diep. Maar aangezien Owen al gekkere sprongen had gemaakt, heb ik gewoon gevraagd of hij hier ook over wilde gaan. Ik was er over gestapt en hij bleef liever toch eerst even nadenken. Hij had me al eens ondersteboven gesprongen (per ongeluk) dus ik moest wel even zorgen dat hij voldoende ruimte had. Hij stond eerst heel gezapig te kijken en ging liever van de beuk naast hem eten. Nadat ik toch duidelijk gevraagd had of hij mee wilde komen begon hij eerst te twijfelen en even goed te kijken. Ik heb hem daar natuurlijk de kans voor gegeven en door heen en weer te lopen aan de andere kant heb ik laten zien dat de andere kant veilig was. En ja hoor, hij nam een grote sprong, en hij stond weer naast me
Weer groeide ik van trots natuurlijk en ook nu kreeg hij een hele dikke knuffel! We zijn kruip door sluip door naar de weg tien meter verderop gelopen en daar zag ik nog een lekker plekje gras, wat hij natuurlijk op mocht eten. Daarna was hij weer het stoute brutale aapje en ging aan mijn jas hangen. Dat bijten doet hij al van in het begin en het is al sterk verminderd. Maar het mag gewoon niet, want ik ben nu eenmaal niet zo sterk als een paard
Dus na een waarschuwing (waar hij nooit van onder de indruk is) heb ik, net als een paard, naar achter geschopt. Niet hard, maar gewoon even de voet tegen de borst zetten, als waarschuwing. Dit had hij na twee keer door en we waren weer de dikste vrienden. We hebben nog een stuk gedraafd waarbij hij wel heeeeeeeel enthousiast werd, maar ook nu weer, toen ik stopte stopte hij ook gelijk. Heerlijk, zulk vertrouwen! Saai verhaal hé
Dus als Owen te dichtbij kwam dan rende hij snel weg. Owen sprong dan op en maakte een bokkensprong, pffff, ik vroeg me soms af of dat het niet raak ging zijn... Maar nee, af en toe dreigde Owen wel, maar hij trapte niet naar Connor (of naar mij uit joligheid) dus ik ben heel erg trots op mijn brave pony. Ook als hij graag wilde draven op een mooi pad, bleef hij toch daar tot aan de spanning van het touwtje, maar pushte niet door. Als hij moest stoppen en een paar passen achteruit deed hij dat ook keurig! Kortom een erg geslaagde dag!
)
(eigenwijs, we weten dat het niet mag zonder toestemming). Maar dat weegt niet op tegen al die andere dingen! Want gezellig aan je hangen is veeeeeeeel leuker, ook al sta je dan in de baas zijn persoonlijke ruimte. Tanden heb je om iets mee te doen toch? Je moet ze gewoon kunnen begrijpen. En ik wordt ook wel eens boos hoor, als meneer ongeduld genoeg geoefend heeft naar zijn zin en gaat staan schrapen. Ook stilstaan mag je oefenen, met 4 voetjes OP de GROND... Maar écht boos kan ik er niet om worden, want ik begrijp wel waarom hij het doet (hoewel ik soms ff langer moet denken wat hij nu weer bedoeld). Hij probeert gewoon ook met mij te praten 
Als er geen hooi is komt hij wel naar me toe ook al staat hij achterin de paddock, als er een hooibaal staat en hij is aan het eten dan is dat belangrijker 
Het blijft een Connemara 
