Edith: op zich niet eens zo vaak hoor, waarschijnlijk had ik 'm op de foto net gewassen
.
Een tip op de staarten superwit te krijgen is Cowboy Magic Shine In, Yellow Out en daarna nog een keertje met de zilvershampoo van Swartzkopf.
Mag ik zo nieuwsgierig zijn om te vragen welke instructrice/teur jullie hadden?
Wilma: Jeetje, wat dat is een flinke en gedurfde diagnose van die dierenarts zeg!
Moon is op zich wel gewoon op 3-jarige leeftijd 'beleerd'. Ik zal hier even het verleden neerzetten, dan snap je mijn haakjes om beleerd heen... Toen hij 31/2 jaar oud was, is hij door mijn tante gekocht vanaf HCW, voor mijn nichtje. Hij werd verkocht als pony met goede basis. Er werden lesjes op hem gereden en hij had zelfs al een aantal buitenritjes gemaakt. Ik was mee om Moon te halen en om hem naar zijn nieuwe huisje te brengen. Ik ben dat weekend daar blijven slapen en ben voor het eerst op hem gegaan. Ik merkte al snel dat een basis ver te zoeken was en dat noem ik persoonlijk niet 'beleerd'. Bij een rechte lijn van de hoefslag af, sloeg hij in paniek, om maar een voorbeeldje te noemen. Mijn nichtje is gaan lessen (dressuur), maar de klik was er niet en nadat hij haar er een paar keer vanaf had gegooid, werd ze bang voor hem en reed hem nog erg weinig. Hij kreeg toen een verzorgster die ook dressuurlessen met hem nam. Ik kwam zo af en toe om een lekker buitenritje te maken in het Brabantse landschap. Ondertussen stond hij te koop, maar omdat mijn opa wist dat ik die buitenritjes leuk vond, heeft hij Moon voor mij gekocht.
Omdat ik de tijd en het geld niet had voor een paardje met mijn studie, bleef hij bij mijn opa staan, voorzien van een lekker stuk land en een stal. Toen de verzorgster ermee stopte en mijn opa toch te oud werd voor de verzorging, is hij echt hier naar mij gekomen. Dat was in juli 2006.
Ik ben een cowgirl all the way
, dus sindsdien wordt hij western gereden. Tijdens mijn trainingen bij bijvoorbeeld een scherpe wending of een beginsel van een spin, merkte ik dat hij vaak struikelde. Toen ik mijn tante daarvoor op belde, zei ze dat het niets ernstigs was, dat hij dat altijd al had gedaan... Ook kwam in die tijd regelmatig de osteopaat langs, maar dat had telkens maar voor 6 weken effect. Ik heb toen nog de zadelmaker laten komen, omdat ik er ondertussen van overtuigd was dat het zadel niet passend was en hij daarom zo'n last kreeg van zijn rug, mij die verzekerde mij ervan dat het zadel goed lag. Wel gaf hij mij als advies om foto's van zijn rechterachterbeen te laten maken, omdat hij twijfelde of dit correct was. Zo gezegd, zo gedaan, diagnose was traumatische spat rechtsachter. Aan de ene kant was ik ontzettend opgelucht, aan de andere kant stortte mijn wereldje in. Na een revalidatieperiode van een half jaar, waar we alleen maar grote downs hadden, ging het langzaam bergopwaarts, maar nog steeds met hele grote ups en downs. Afgelopen zomer gingen een paar maatjes van hem voor 2 maanden 24/7 naar een extern land en in eerste instantie wilde ik hem er niet bij hebben, omdat ze af en toe nog weleens ruw spelen en ik als de dood was dat hij getrapt zou worden op zijn spatbeen. Na lang wikken en wegen toch naar het land gebracht en achteraf is dit een hele goede keus geweest. Sindsdien heeft hij geen stap meer onregelmatig gelopen
.
Sinds kort pakken we er ook wat oefeningen van de academische rijkunst bij en ik merk dat hij het erg moeilijk vindt, maar dat hij steeds sterker wordt en het steeds beter gaat.
Sorry voor het lange verhaal, maar dan heb je een beetje het idee van hoe en wat.
Groetjes, Yvonne
