Mijn vader en ik waren niet echt aan het kijken voor een paard, tot dat opeens mijn Instructeur (Jan) zei dat hij een geschikt beestje op stal had staan.
Hij fokt zelf paarden. Het is een zwarte KWPN ruin, 4 jaar oud, 1.64, v. Sunnyboy v.m Jazz, genaamd Armani. Hij is nog aardig groen en daardaar ook een flinke uitdaging.
Na 4x erop gereden te hebben, voelde het toch wel goed. Natuurlijk voelde het niet zoals bij Bikkel, met hem ik echt een hele sterke band.
Na lang denken, twijfelen, en vragen of het echt wel nodig is, Hebben we na een gesprek met Jan en zijn vrouw Laijla, de knop doorgehakt.
Bikkel proberen we voor eind Juli dit jaar te verkopen. Ik voel me zo verdrietig nu het definitief is en ik ben zo bang dat ik alleen maar om hem zal blijven treuren.
Diep van binnen weet ik zelf ook wel dat ik te groot aan het worden ben en Bikkel ook op leeftijd is als ik 18 ben. Op mijn 18e had hij sowieso weg gemoeten.
Nu troost ik mezelf maar met het idee dat een ander leuk, fanatiek meisje er nog heel veel plezier mee kan hebben. En misschien word het nog wel een echte springtopper.
Bij mij had hij dat nooit kunnen worden. Ik ben daar gewoon te bang voor.
Lieve Bikkel, Ik hou zoveel van jou!
Jij hebt al mijn angsten weggenomen voor paardrijden en mij zoveel geleerd.
Jij bent echt een toppony! Samen hebben we zoveel moois maar ook nare dingen meegemaakt.
Het voelt zo onwerkelijk dat ik binnenkort langs een lege stal loop en dat ik niet meer een hinnikje hoor uit de achterste stal als ik je naam roep.
Het afscheid word zo moeilijk voor mij en nu zit ik al te janken, lief beest, waarom moest ik nou zo lang zijn en jij zo klein?
Ik zal je nooit vergeten, Je bent een pony van 100% goud! Van binnen en van buiten
Ligt eraan hoe de verkoop loopt, maar in principe is het ONCK onze laatste wedstrijd. Een mooier afscheid kan niet. Ik zou het heel leuk vinden als de mensen die foto's maken misschien wat mooie plaatjes kunnen schieten van ons.
)
