Bibi's levenslessen
Geplaatst: 04 jul 2008, 18:38
Ergens in een ander onderwerp had ik al even verteld dat Bibi erg dwars aan het doen was over het bruggetje, dat we elke dag, heen en terug op onze buitenritten moeten passeren. Ineens was het mis, waardoor dat precies kwam blijft gissen, er waren een paar ritjes waarbij een ander paard moeilijk deed, ik heb haar een maand niet echt kunnen rijden, er is veel gebeurd de afgelopen tijd... In elk geval, de twee ritten vóór vandaag waren vreselijk, we hebben Bibi echt niet haar zin willen geven, ze moest over de brug. eerste keer lukte dat (met Daisy op haar rug) na een minuut of 20 schat ik, eergisteren lukte het niet, wat ik ook probeerde. Geduld, rust, stap voor stap, niet naar de brug kijken maar naar de overkant, been eraan houden, niet laten keren (Bibi: dan ga ik wel achteruit - hou wou je me dan tegen houden?) Dan wordt je strenger, rondjes draaien, je mag alleen rechtuit als je de goede kant op gaat, dan is alle druk weg (maakte geen indruk) tikjes, zwiepen en op je laars slaan, en uiteindelijk ook een paar echte tikken, en helaas heel boos en ongeduldig worden. Wanhopig. Stikwoedend. Schreeuwen. Maar ze ging er niet over. (ik weet overigens heel zeker dat het geen angst is, anders zou ik dit natuurlijk nooit zo doen).
Ondertussen stond die lieve brave Flynn geduldig, maar onder de insecten te wachten, terwijl ze steeds zachtjes fluisterde: maar ik durf het wel hoor... Uiteindelijk haar toch maar voorgelaten, Bibi voor de brug gezet tot Flynn een meter of twintig weg was en toen in elk geval zelfstandig over de brug laten lopen. Maar verre van blij, om niet te zeggen goed chagerijnig. Zij ook. En ik dacht: wat moet ik nou, hoe krijg ik dit nou weer goed en ze doet exact hetzefde met de trailer, als ik hier niet doorheen kom... ben ik dan toch aldoor te "lief" geweest, niet streng genoeg, moet ik harder optreden? Is ze dan toch een eigenwijze snertpony die gewoon eens moet leren luisteren?
Gisteren dus in de bak gereden, veel dressuuroefeningen, ze deed gerust wel haar best maar we zaten er allebei niet echt in.
Vandaag dacht ik: weet je, dan maar niet. Dan laat ik Flynn wel voor, en bouwen we het gewoon weer van onderaf op. Ik vraag het gewoon, maar ik ga niet meer vechten.
Dus op de heenweg reden we wel voor, maar toen ze even weigerde bij de brug, Flynn voor laten gaan, even gewacht, toen mocht zij erover - vlekkeloos. tijdje achter Flynn gebleven, maar daar reed iemand op die haar niet vaak rijdt, dus wij later weer voorop, ging als een zonnetje. alle punten waar ze moeilijk kan doen, liep ze fluitend door, heel veel beloond en gezegd hoe goed ze het deed, ze begon te ontspannen en zelfs een stuk echt mooi met gedragen rug te lopen.
Op de terugweg draafden we naar de brug toe, ze nam terug in stap, ik dacht, ik doe niks, als het niet gaat, dan maar niet... en wat denk je, loopt ze ZO zonder enige aarzeling over de brug.... Nou, dan sta je wel even heeeeeel raar te kijken hoor. Lekker laten galopperen na de brug, wij allebei ZO blij...
De moraal van dit verhaal: Bibi is gewoon een gereïncarneerde Zen-meester ofzo. Ze speelt het elke keer weer klaar me terug naar de kern te brengen als ik uit balans ben. En haar boodschap is zo simpel: als je me probeert te dwingen zoek je het maar uit, maar als je het gewoon vriendelijk vraagt en je bent jezelf... dan doe ik alles voor je...
Ik weet weer helemaal waarom ik zoveel van deze pony hou...
Ondertussen stond die lieve brave Flynn geduldig, maar onder de insecten te wachten, terwijl ze steeds zachtjes fluisterde: maar ik durf het wel hoor... Uiteindelijk haar toch maar voorgelaten, Bibi voor de brug gezet tot Flynn een meter of twintig weg was en toen in elk geval zelfstandig over de brug laten lopen. Maar verre van blij, om niet te zeggen goed chagerijnig. Zij ook. En ik dacht: wat moet ik nou, hoe krijg ik dit nou weer goed en ze doet exact hetzefde met de trailer, als ik hier niet doorheen kom... ben ik dan toch aldoor te "lief" geweest, niet streng genoeg, moet ik harder optreden? Is ze dan toch een eigenwijze snertpony die gewoon eens moet leren luisteren?
Gisteren dus in de bak gereden, veel dressuuroefeningen, ze deed gerust wel haar best maar we zaten er allebei niet echt in.
Vandaag dacht ik: weet je, dan maar niet. Dan laat ik Flynn wel voor, en bouwen we het gewoon weer van onderaf op. Ik vraag het gewoon, maar ik ga niet meer vechten.
Dus op de heenweg reden we wel voor, maar toen ze even weigerde bij de brug, Flynn voor laten gaan, even gewacht, toen mocht zij erover - vlekkeloos. tijdje achter Flynn gebleven, maar daar reed iemand op die haar niet vaak rijdt, dus wij later weer voorop, ging als een zonnetje. alle punten waar ze moeilijk kan doen, liep ze fluitend door, heel veel beloond en gezegd hoe goed ze het deed, ze begon te ontspannen en zelfs een stuk echt mooi met gedragen rug te lopen.
Op de terugweg draafden we naar de brug toe, ze nam terug in stap, ik dacht, ik doe niks, als het niet gaat, dan maar niet... en wat denk je, loopt ze ZO zonder enige aarzeling over de brug.... Nou, dan sta je wel even heeeeeel raar te kijken hoor. Lekker laten galopperen na de brug, wij allebei ZO blij...
De moraal van dit verhaal: Bibi is gewoon een gereïncarneerde Zen-meester ofzo. Ze speelt het elke keer weer klaar me terug naar de kern te brengen als ik uit balans ben. En haar boodschap is zo simpel: als je me probeert te dwingen zoek je het maar uit, maar als je het gewoon vriendelijk vraagt en je bent jezelf... dan doe ik alles voor je...
Ik weet weer helemaal waarom ik zoveel van deze pony hou...