TREC met Bibi

[Edith]

Afgelopen weekend was de TREC-wedstrijd in Wieringen. Voor wie het niet kent: TREC is een sport waarbij je een heel weekend met je paard logeert op een mooie locatie. Zaterdag is de "POR", een buitenrit op kaart en kompas waarbij je probeert elk traject in een voorgeschreven snelheid te rijden. Onderweg natuurlijk de nodige controleposten. Op zondag doe je twee onderdelen: de "MA" is een gangenproef: zo langzaam mogelijk galopperen en zo snel mogelijk stappen over een baan van 150 meter lengte. De "PTV" is een hindernisbaan, zoiets als het obstakelparcours op het ONCK maar dan uitgebreider en moeilijker.
Vorig jaar heb ik drie wedstrijden met Raven gereden, dat was zo leuk dat ik helemaal verslaafd ben geraakt maar helaas liep Raven de afgelopen maanden af en aan wat kreupel en dit vond ik teveel gevraagd; toch best heftig ook al is het geen endurance of springparcours, bij elkaar vraag je toch best wat van je pony. Dus het boude plan opgevat om Bibi mee te nemen... als ze tenminste op de trailer ging! Van tevoren veel geoefend en afgelopen vrijdag was het dan zover... Rianne kwam ons halen en wie had dat ooit gedacht, in 5 minuten stond ze op de trailer en konden we wegrijden... allemaal heel rustig, probleemloze reis, heerlijk.

Doordat we zo snel waren met laden, waar ik niet echt op gerekend had waren we de eerste: we konden dus een gunstig plekje uitzoeken om de paddock op te bouwen. (Iedereen zet met paaltjes en stroomdraad een stukje af voor z'n eigen paard/pony en kampeert daarnaast - erg gezellig.)
Bibi vond het allemaal barstens interessant en hoewel ze wel wat hinnikte zo in haar eentje, was ze vooral heel nieuwsgierig. Ik bleef bij haar terwijl Rianne haar Tinker Katie ging halen, die tien km bij het wedstrijdterrein vandaan woont. (deze info wordt later nog belangrijk.......)
Niet veel later kwamen onze eerste buren.



Geestig, daar kwamen zomaar paarden uit dat ding... Bibi had het maar druk met alles in zich opnemen.
Het donkere paard dat verderop staat, is vorig jaar na de wedstrijd achtergebleven, omdat ze niet de trailer opging... ze is toen door iemand van de Balingehof getraind aldaar en ... wandelt nu met het grootste gemak de trailer in en uit. Haalde zondag in de PTV een 10 voor de hindernis 'trailer laden'... Heel knap, paard heeft een erg traumatisch trailerverleden.



Katie kwam gelukkig al gauw (ze kennen elkaar van gezamelijke ritjes) en het was al snel koek en ei.



Zaterdagmorgen. Ons derde teammaatje, Hein en tuigpaard Diesel, zijn ook aangekomen. Het is flink drukker geworden op het terrein: in totaal komen er bijna honderd paarden en pony's dit weekend. Bibi is wel nieuwsgierig, maar niet onrustig. Ze kijkt veel, maar eet ook goed. Wel hangt ze erg aan me: als ik even uit zicht ben geweest en terugkom, krijgt ik elke keer een hinnikje van haar.



Om half elf zijn we aan de beurt. De paarden staan gezadeld (onder toezicht) te wachten terwijl wij de 'maproom' ingaan om de kaart in te tekenen. Je krijgt dan een gekopieerde kaart waarop je de route van de 'moederkaart' over moet nemen. De route was niet moeilijk, maar zag er leuk uit.

Bibi en Katie stonden als Jut en Juul te wachten, zonder enige onrust. O, staan we hier, nou goed hoor.



We mogen starten!



Hier zijn we al een eind op weg. Bibi loopt heerlijk ontspannen en kijkt haar ogen uit. Het landschap van dijken en dorpjes maakt best wel indruk op haar, maar met ervaren Katie voorop gaat het prima.



Langs de Waddenzee.



halverwege de rit is de lunchpauze; dat is best wel stressig en of iemand er nu echt van uitrust....



De finish is in zicht op een dijk waar je normaal natuurlijk niet mag rijden, prachtig uitzicht.



Het was een heerlijk rit, we zijn nergens fout gereden en hadden 190 punten, (max is 240, daar begin je mee. naarmate je meer fouten maakt, gaan er steeds meer punten af. Ik heb ook wel eens 1 punt gehad )
Best heel netjes, uiteindelijk iets van zesde van de negentien ofzo. Maar voornaamste was dat ze alledrie heel lekker gelopen hebben (Diesel was in het begin wel erg hyper, maar dat trok later wel bij) en we bovendien ook nog eens heerlijk weer hadden...

Tegen de avond stonden ze lekker in de paddock. Wel moe, maar erg rustig.



Toch gaat het niet helemaal goed, Diesel wil Bibi bij zich hebben en jaagt Katie weg, waarop ze beginnen te rennen, maar dan is zo'n paddock wel erg klein... We besluiten Diesel maar even apart te zetten. Dus een extra paddockje gefabriceerd - gelukkig blijven ze allemaal netjes achter de draad. Bibi en Diesel krauwen zelfs, over de draad heen.

Nou, avontuur wordt vervolgd... ik ben nu een beetje gaar.

[Margriet]

Wat een heerlijk weekend is dat geweest. Bibi is dan wel heel erg goed gegroeid super!!! Wel jammer dat je nu een andere smoes moet verzinnen om zo'n lange trektocht door nederland te maken.(Grapje) Margriet

[Edith]

Hoi Margriet,

nou... het eind van het verhaal zal ik vanavond schrijven... maar het heeft niet veel gescheeld of we hadden weer een ongepland trektochtje gemaakt... maar laat ik niet alles al verklappen...

Hoe is het bij jullie, worden de veulens al groot?

[Oona]

Wauw wat een verhaal zeg.
Trec op het forum.
Die laatste foto smelt

[Pamela]

Geweldig Edith, Bibi is in 1 weekend een jaar wijzer geworden, wat leuk om te zien dat jullie zo genieten. over de trailer zou ik willen zeggen: zie je wel dat ze het kan, maar ik wacht op het laatste verhaal

[Edith]

Hihi, het is net een vervolgverhaal
Maar ik zal even verder gaan.
Zondag konden we uitslapen want we hoefden pas om half twee de andere onderdelen te rijden. Dus 's morgens de tent opgebroken - zie je het voor je, aan alle kanten trailers, auto's, vrachtwagens, tentjes en daartussen allemaal paddockjes met paarden. En dan zo'n flapperende tent opvouwen terwijl er zo om de vijf minuten een deelnemer langs galoppeert op weg naar de boomstam-sprong, die net een stukje verder lag. Het is gewoon zoveel impulsen, dat ze nergens heftig op reageren. zelfs niet toen we vlak onder hun neus een felblauw zeil aan het opvouwen waren...



Bij het inrijden was Bibi even druk, omdat ze haar vriendjes niet meteen zag (we waren even achtergebleven omdat Daisy en haar moeder waren aangekomen) - en omdat ik toch wel wat zenuwen in mijn buik voelde... dit is voor mij het spannendste deel van de wedstrijd, ontzettend leuk, maar zal ze het doen??
Met wat rustig rondrijden, en kletsen en stilstaan kwam ze tot rust. We waren er klaar voor...
We begonnen met de MA. Oké, langzaam ging de galop niet en de stap was ronduit relaxed, dus we haalden geen punten, maar ze bleef in de goede gang en voor zo'n eerste keer is dat al heel wat. (Het klinkt makkelijker dan het is...)
Onze relaxte stap:



En toen de PTV... Op en afsprong, ging redelijk, daarna een doorgang tussen hoge strobalen. Dit vond ze te eng om zomaar te doen, dus even afgestegen.



Helaas... hier houdt het fotoverslag op, want de rest van de dag heb ik geen foto's meer gemaakt. Jolanda Scheepen (een vriendin van me en tevens VrijRuiter fotograaf) gelukkig wel! (en die maakt zulke mooie foto's...) Op deze link:

http://www.fotoscheepen.nl/TREC-NH-2008 ... dex11.html

kun je ons in actie zien. (klik op de foto, dan wordt ie groot en met de pijltjes kun je naar de volgende foto; volgende pagina: druk op next.) Dat zwarte paardje met het paarse dekje is onze teamgenoot Rianne met Katie en dat grote paard met het rode dekje dat zijn Hein (geel rugnummerhesje) en Diesel.
Op de pagina daarna staan we ook nog met wat spectaculaire actie En Daisy en Bibi staan onderaan pag. 13

Ik had als doel: ontspannen door het parcours en de hindernissen nemen die we aankunnen. Dus het trailerladen sloegen we over Een paar sprongetjes, het hek, het stilstaan-op-afstand en slalom gingen allemaal netjes, 7-ens en 8-en kregen we daar. En bij het rechtsopstijgen, barrelrace, de 'laaghangende takken (de poortjes) en het labyrint haalden we zelfs dikke 10-en!!
En ach, als dat bruggetje dan teveel gevraagd is en de waterbak onbespreekbaar, dan slaan we die gewoon over.
Ik was supertrots op haar, 95 punten (van de 160) in een eerste parcours is helemaal niet slecht!
Bibi mocht nog een keer, want Daisy was gekomen en zo mocht Bibi voor de tweede keer. En weer liep ze een fijne ronde, zo leuk om te zien. Daisy haalde 88 punten, terwijl het voor haar ook de eerste trec-ervaring was en werd tweede in de categorie bijrijders. Erg leuk natuurlijk!!

Kortom, ik was helemaal gelukkig met Super-Bibi.
Helaas zat er een staartje aan dit avontuur: het trailerladen... We konden niet mee met Diesel, omdat de gehuurde trailer rot bleek en op de heenweg de achterboom eruit was gebroken... Dus onze stalhoudster gebeld, die ons heel lief wilde komen halen. Maar dat hadden we toch even verkeerd begrepen, dat ze het ermee eens was vervoerd te worden.... En ze ging er niet op. Het regende flink en de loopplank werd glad. Stro erop, maar dat had als gevolgd dat toen ik haar eindelijk binnen had, de klep niet snel dicht kon.... (we zouden de boom er daarna inhangen, omdat ze die er probeert uit te duwen soms). Zwaargefrustreerd moesten we opgeven... Bibi bleef achter en wij gingen naar huis...
Maandagavond een nieuwe poging, nu - het moet dan maar voor een keer - met tranquigel (sedalin). Een halve spuit, hopelijk zou ze nu... maar nee. Het enige dat het deed was dat ze uiterst rustig nog veel standvastiger was dat ze er niet inging. Twee voetjes op de plank, verder kwamen we niet.
Plan B: rijden naar de stal van Rianne en Katie. 10 km dus, om negen uur 'savonds reden we langs de weg, het werd al donker. Vond ze niet echt leuk, maar ja, waarom stap je dan ook niet gewoon op de trailer? Ik was helemaal niet meer zo blij en trots kan ik zeggen... en heb de volgende dag onze route uitgezocht om onder het zadel terug te rijden. Het is te doen, maar het is gewoon geen leuke route. Dus niet zoveel zin in.

Om een lang verhaal kort te maken is Bibi uiteindelijk woensdag op de trailer gezet door de stalhouders van Rianne, die daar erg veel ervaring mee hebben. Ze hebben haar ingesloten met hekken en uiteindelijk gaf ze het op. En weer stomverbaasd dat ze thuis was. En erg, erg moe en mat. Heel erg jammer dat zo'n gaaf weekend dan zo moet eindigen, maar ik was natuurlijk wel vreselijk blij dat ze weer thuis was.

Ik was bang dat ze er best een klap aan over had gehouden, maar nee hoor, Bibi is Bibi en de volgende dag was ze alweer aardig de oude. Met haar verschrikkelijk lieve en haar dwarse kantjes. Misschien is het op een bepaalde manier goed voor haar geweest dat ze uiteindelijk gedwongen is en op moest geven, maar ik had het allemaal heel anders in gedachten. Dus van de winter maar een trailerlaadcursus volgen en hopen dat ze het toch gaat leren, want voor al het overige is ze zo'n gave pony voor dit soort dingen! Het zou zo jammer zijn als we dit niet meer konden doen...

We zijn inmiddels weer vriendjes en bouwen rustig verder...
O ja, de uitslag, voor wie nieuwsgierig is : we eindigden alledrie in de middelmoot, Rianne was 15-e, Bibi en ik gedeeld 26-e en Hein 30-e, van de 51 in onze klasse. Waren we erg tevreden mee.

[Oona]

Leuk verslag zge.

En over het einde ik weet precies wat je doormaakt met het trailerladen.
Dan oefen je daar zo goed op en de moment dat je naar huis gaat is het mis.
En daar baal je zo erg van.

Ik heb ook 1.5 jaar lang met regelmaat geoefend en in die tijd ging het elke keer goed.
Tot ik bij annelies wou vertrekken en er 1 piepklein dingetje misging en alles was weg.
Gelukkig hem er toch op gekregen niet al te vriendelijk dus daar baal je nog meer van.

En dan maar weer oefenen maar nu kan ik het .
En loopt hij er zelf in.
En voor mijn gevoel gaat het nu goed omdat hij niet het gevoel heeft iemand dwingt mij erin te gaan ik ga vechten tegen die persoon.
Nee hij denkt nu ik doe het zelf.

Ik moet wel zeggen het stukje dat jij schreef dat de achterstang er niet dicht ging .
Maar jullie eerst de klep dicht doen.
In dit stukje mag je echt geen struisvogelpolitiek spelen.
Want dat is zoooo gevaarlijk.Als die klep op jullie hoofd valt dat wil je niet meemaken.

Maar naar het balingenhof gaan trainen dan komt het allemaal goed.

[marina]

Nou Edith, ik heb met veel plezier je verslag gelezen. Je hebt nu vast een enorme trailer frustratie. Zou ik ook hebben; durf je zo een,twee,drie niet meer weg. En dat weggaan op zichzelf is al zo'n onderneming. Ik had nooit begrepen dat je naast je paard moest kamperen op zulke evenementen. Erg avontuurlijk!
Je eigen foto's zijn mooi geworden en die van Jolanda ook: erg schattig dat Bibi haar oogjes toeknijpt als ze onder de latten doorgaat. Leuk om jullie zo in actie te zien. Er zijn wel heel veel verschillende soorten paarden die meedoen zag ik aan de foto's van Jolanda. Er was zelfs iemand die zonder hoofdstel meedeed, met alleen een halsriem! Dat maakt wel indruk.

Volgens mij zijn er allerlei manieren om je paard trailermak te krijgen. Ik heb weleens gelezen dat iemand een kleine ronde paddock had (Monty Roberts formaat). Ergens was een opening gelaten, waar een trailer stond met de laadklep naar beneden, zodat het paard er zo op kon lopen. De trailer maakte natuurlijk wel deel uit van de omheining, maw het paard kon de paddock niet uit. Dag een werd het paard in de paddock gevoerd, maar de daarop volgende dagen werd het paard steeds dichter bij de trailer gevoerd en tenslotte op de loopplank en uiteindelijk natuurlijk in de trailer. Ik kan me niet precies meer herinneren hoe lang het paard in de paddock heeft moeten verblijven om braaf iedere dag in de trailer te eten. Zal voor ieder paard ook wel verschillend zijn. Maar daarna liep hij er wel steeds uit zichzelf in. Dit is natuurlijk maar een manier. Succes ermee! groetjes Marina

[Edith]

Ik heb ook 1.5 jaar lang met regelmaat geoefend en in die tijd ging het elke keer goed.
Tot ik bij annelies wou vertrekken en er 1 piepklein dingetje misging en alles was weg.
Gelukkig hem er toch op gekregen niet al te vriendelijk dus daar baal je nog meer van.

En dan maar weer oefenen maar nu kan ik het .
En loopt hij er zelf in.
En voor mijn gevoel gaat het nu goed omdat hij niet het gevoel heeft iemand dwingt mij erin te gaan ik ga vechten tegen die persoon.
Nee hij denkt nu ik doe het zelf.

Precies wat ik met Bibi ook hoop te bereiken (ooit)
Goed om zulke dingen te horen!! Dat geeft hoop.

Ik moet wel zeggen het stukje dat jij schreef dat de achterstang er niet dicht ging .
Maar jullie eerst de klep dicht doen.
In dit stukje mag je echt geen struisvogelpolitiek spelen.
Want dat is zoooo gevaarlijk.Als die klep op jullie hoofd valt dat wil je niet meemaken.

Daar heb je helemaal gelijk in... Daarom durfden we het ook niet verder aan die zondag... Op zich hebben we het vrijdag wel zo gedaan, dat was een andere trailer met een hele makkelijke klep. Maar nee, het is niet de manier, dat ben ik helemaal met je eens...

[Edith]

Nou Edith, ik heb met veel plezier je verslag gelezen. Je hebt nu vast een enorme trailer frustratie. Zou ik ook hebben; durf je zo een,twee,drie niet meer weg. En dat weggaan op zichzelf is al zo'n onderneming. Ik had nooit begrepen dat je naast je paard moest kamperen op zulke evenementen. Erg avontuurlijk!

Ja, het is echt een buitensport Je kan er meestal ook wel voor kiezen om je paard in een box te zetten en zelf in een hotel in de buurt te slapen, maar dat doen er maar heel weinig. Sommigen slapen in hun vrachtwagen, sommigen zelfs in de trailer!

Je eigen foto's zijn mooi geworden en die van Jolanda ook: erg schattig dat Bibi haar oogjes toeknijpt als ze onder de latten doorgaat. Leuk om jullie zo in actie te zien. Er zijn wel heel veel verschillende soorten paarden die meedoen zag ik aan de foto's van Jolanda. Er was zelfs iemand die zonder hoofdstel meedeed, met alleen een halsriem! Dat maakt wel indruk.

Ja, leuk he? Het maakt echt niet uit met wat voor paard je komt, elk formaat en temperament heeft voor- en nadelen. Je kunt ook geen perfect trec-paard kopen; wat je als combinatie goed maakt, is de band en het vertrouwen met je paard. Dat is vind ik een van de mooiste dingen van deze sport.
Die met die halsring is Lotje, die het hele trec-gebeuren in Nederland heeft opgezet. Leuk mens, heel gedreven. Zij heeft ook op behoorlijk niveau endurance en eventing gereden. Maar nu is ze de drijvende kracht achter de trec, met een aantal andere mensen.

Volgens mij zijn er allerlei manieren om je paard trailermak te krijgen. Ik heb weleens gelezen dat iemand een kleine ronde paddock had (Monty Roberts formaat).

Dat is wat ze met Bibi ook gedaan hebben, tenminste, met zo'n omheining, maar niet met dat voer hoor, ze heeft gewoon eten gehad . Die mensen hebben een zo'n Monty-Roberts cursus gedaan. Ach, het werkte, maar ik wil toch toe naar de situatie dat ze ervoor kiest om mee te gaan... en ook mee terug Maar dat is vrees ik een meerjarenplan...